Ik ben in een huiskamer waar ik al mooie contacten had gehad met andere bewoners aan de eettafel.

Maar daar was Sofie, die niet bij de groep zat.

Zij liet mij weten dat ik niet naar haar toe moest komen. Zij zat in het zitgedeelte op een gemakkelijke stoel.

Ik was zelf wat moe geworden en ging op de stoel die het verste bij haar vandaan stond zitten. Ondertussen ik had nog contact met de mensen aan de eettafel.

Als ik uiteindelijk eens even diep zucht merk ik dat Sofie naar mij kijkt.

Ze heeft een plastic handschoentje gevuld met warm water in haar hand.

Ik zit een beetje onderuit gezakt in mijn stoel en observeer haar rustig. Zij brengt de warme handschoen naar haar gezicht en strijkt er mee over haar wang en aait de handschoen.

Heel rustig pak ik mijn rubberen roze varkentje uit mijn tas en ga haar vanuit mijn stoel zo onopvallend mogelijk spiegelen. Ik aai mijn varkentje, breng hem naar mijn gezicht, zucht eens even lekker en geef een kusje.

Ik zie vanuit mijn ooghoeken dat Sofie mij bekijkt en daar is haar hand die mij wenkt en laat merken dat ik naast haar mag komen zitten. Zorgvuldig houd ik mijn varkentje op dezelfde manier vast als zij de handschoen. Ik blijf haar spiegelen.

Er staat een leeg theekopje.

Zij legt de handschoen heel voorzichtig op het kopje en ik leg heel voorzichtig mijn varkentje daar weer bovenop. We proberen het zo neer te zetten dat het niet valt en Sofie helpt daarbij.

Onze hoofden komen steeds dichter bij elkaar. Als alles goed staat, slaat Sofie een arm om mijn schouders en trekt mij naar zich toe. We zitten eventjes wang tegen wang tegen elkaar. Ik zucht van genoegen.

Dan is het moment over en knikken we naar elkaar. Ik pak heel voorzichtig mijn varkentje weer op en geeft haar heel voorzichtig haar handschoen weer terug, sta op en zwaai haar gedag.

De hele tijd hebben we niets gezegd, alles gebeurde in stilte, in een huiskamer waar personeel rond liep en andere bewoners zaten.

We hadden eventjes een innig contact moment, dat is alleen maar genieten.